Η διαδρομή της 31χρονης Ελληνίδας Ανεζίνας Σολωμονίδου έχει αρκετά κεφάλαια, σημαντικές στάσεις σε μέρη από όλο το κόσμο, μπόλικο κόπο και μελέτη, αλλά και ένα τελικό αποτέλεσμα που αποτελεί ιδανικό επιστέγασμα για μια νέα κοπέλα από την Ελλάδα που τα όνειρα της την έφεραν στην άλλη άκρη του κόσμου. Εκεί όπου διαπρέπει μεταξύ των κορυφαίων επιστημόνων του τομέα της, στην ιστορική NASA.

Στο ερευνητικό κέντρο της NASA Jet Propulsion Laboratory (JPL) βρέθηκα μέσα από μία ερευνητική πρόταση και μία συνεργασία. Συγκεκριμένα, μέσα από το 4ετές διδακτορικό πρόγραμμα του Αστεροσκοπείου στο Παρίσι και την στήριξη της καθηγήτριας μου Δρ. Αθηνάς Κουστένη είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ σε πολλά παγκόσμια επιστημονικά συνέδρια. Εκεί, δίνεται η ευκαιρία σε νέους ερευνητές να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και να εξελίξουν την έρευνα τους βρισκόμενοι στον πυρήνα των ερευνητικών διεργασιών αλλά και να δημιουργήσουν συνεργασίες με εργαστήρια σε όλο τον κόσμο.

Σε μια τέτοια συνθήκη, συνεργάστηκα με την ομάδα της τωρινής μου μέντωρα Dr. Rosaly Lopes, ερευνήτρια της NASA/JPL, η οποία με προσκάλεσε να παρουσιάσω τα αποτελέσματα της έρευνας μου για τον Τιτάνα το 2012 στην Καλιφόρνια, όπου εκεί, χωρίς να το φαντάζομαι τότε, γνώρισα και τον σημερινό χώρο εργασίας μου.

Τελειώνοντας το διδακτορικό μου, κατέθεσα μια ερευνητική πρόταση στο πρόγραμμα NASA Postdoctoral Program (NPP), η οποία και έγινε δεκτή. Ξεκίνησα να εργάζομαι εδώ το Φεβρουάριο του 2014.

Ο ρυθμός δουλειάς στο JPL είναι παρόμοιος με αυτόν μιας μεγάλης εταιρείας, ενός οργανισμού ή ενός ερευνητικού κέντρου. Η διαφορά που υπάρχει αφορά στις καθημερινές «εκπλήξεις». Μια συνηθισμένη μέρα ξεκινάει στο γραφείο με μια τεράστια κούπα καφέ και την μελέτη του ημερήσιου προγράμματος του εργαστηρίου, στο οποίο βρίσκω ομιλίες και workshops τα οποία με ενδιαφέρουν για παρακολούθηση κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Στη συνέχεια, διαβάζω και απαντάω στα emails που λαμβάνω και ξεκινάω είτε την επεξεργασία δεδομένων από το διαστημικό αεροσκάφος Cassini, είτε την ανάγνωση νέων άρθρων που αφορούν στο δικό μου πεδίο έρευνας. Ακολουθεί η ώρα του μεσημεριανού φαγητού, το οποίο σε ελληνικά επίπεδα είναι σχεδόν πρωινό... καθώς ξεκινάει στις 11:30! Ευτυχώς μετά από 9 μήνες στο Λος Άντζελες κατάφερα να προσαρμοστώ σε αυτή τη συνήθεια.

Μετά από αυτό οι περισσότεροι έχουμε meetings και ομαδικές δουλειές σχεδόν σε καθημερινό επίπεδο. Οι καθημερινές εκπλήξεις που ανάφερα πριν είναι η παρουσία ειδικών επιστημόνων όπως ο Stephen Hawking, αστροναυτών, καθώς και ηθοποιών/σκηνοθετών (όπως π.χ. ο Morgan Freeman και ο σκηνοθέτης της ταινίας Frozen της Disney), οι οποίοι επισκέπτονται το JPL και παραθέτουν ομιλίες με στόχο την ανάπτυξη και εξέλιξη του επιστημονικού προσωπικού του εργαστηρίου σε όλα τα επίπεδα.

Ένα από τα πράγματα που με ενθουσιάζουν στο JPL και γενικότερα στην Καλιφόρνια είναι η πολιτισμικότητα. Εδώ εργάζονται άτομα από όλα τα έθνη και υπάρχει μια έντονη οικουμενικότητα. Έτσι, υπάρχουν αρκετοί Έλληνες ερευνητές, οι οποίοι είναι πολλά χρόνια στο JPL με καταλυτικές θέσεις και με πολύ έντονη ερευνητική παρουσία.

Υπάρχουν και νέοι Έλληνες ερευνητές, όπως ο Παναγιώτης Βέργαδος, ο Γιώργος Τσιλιγιάννης και ο Αντώνης Bloom, οι οποίοι ασχολούνται με θέματα πλοήγησης, μηχανικής καθώς και περιβαλλοντολογικά θέματα.

Το ίδιο ισχύει και στο Πανεπιστήμιο Caltech, το οποίο αποτελεί τον «μητρικό» οργανισμό του JPL και το UCLA όπου εργάζονται πολλοί Έλληνες ερευνητές, με πεδία έρευνας τις νευροεπιστήμες και τη γενετική με εντυπωσιακά και άκρως σημαντικά αποτελέσματα.